باران و چتر و شال و شِنِل بود و ما دو تا

جوی و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دو تا

وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت

تصدیق گفته های "هِگِل" بود و ما دو تا

روز قرار اوّل و میز و سکوت و چای

سنگینی هوای هتل بود و ما دو تا

افتاد روی میز ورق های سرنوشت

فنجان و فال و بی بیِ دل بود و ما دو تا

کم کم زمانه داشت به هم میرساندمان

در کوچه، ساز و تنبک وکِل بود و ما دو تا

تا آفتاب زد، همه جا تار شدم برام

دنیا چقدر سرد و کسل بود و ما دو تا

از خواب می پریم که این ماجرا فقط

یک آرزوی مانده به دل بود و ما دو تا

زنده یادنجمه زارع